Malarstwo w Średniowieczu

Średniowiecze, było epoką trwającą od V do XV wieku, rozpoczęło się wraz z upadkiem cesarstwa zachodnio-rzymskiego i trwała do epoki renesansu i wielkich odkryć geograficznych. Było czasem dosyć szybkiego rozwoju technik malarskich, techniki głównie były przedstawiane na desce: tempery, następnie farby olejnych, a także freski. W tej epoce była powszechna tematyka religijna, na wschodzie Europy powstawały doskonałe ikony. Dla średniowiecza charakterystyczne było hierarchiczne i idealistyczne przedstawianie postaci. Osoby wyższe w hierarchii są więc przedstawiane jako większe niż w rzeczywistości. Nie przywiązywano wielkiej wagi do realizmu anatomicznego, stąd liczne przekłamania w proporcjach ciała. Ludzie chętnie uzupełniali malarstwo złotem, wykładając złotymi płatkami powierzchnię malowanej deski. Pod koniec średniowiecza lub na początku renesansu pojawił się pejzaż.

Malarstwo średniowieczne

Najczęściej przedstawiało treści umowne (alegoryczne lub symboliczne), które dotyczyły wiary. Malarstwo średniowieczne skupiało się na Bogu. Na portretach pojawiały się postaci świętych bądź obrazowało wydarzenia z Biblii. Kultowe były płaskie postaci świętych malowane jako nierealne miniatury z surowymi minami na rękopisach. Początkowo malarstwem zajmowali się mnisi. Średniowieczni twórcy sądzili, że znacznie ważniejsze od harmonii i symetrii w sztuce jest bogactwo barw i przepych. Uważano nawet, że materialne piękno i blask są odbiciem światła boskiego, a używając kosztownych materiałów i tworzyw, składa się hołd Bogu.

Malarze średniowiecza:

-Jan van Eyck (1390-1441)

-Hans Memling (1435-1494)